Od momentu kiedy zaczęłam zbierać karty telefoniczne, zrozumiałam, że od wynalezienia telefonu przez Aleksandra Bella minęło przeszło sto lat.

Współczesne aparaty telefoniczne, w odróżnieniu od tych sprzed wieku, produkowane w oparciu o najnowsze osiągnięcia elektroniki, najczęściej wykorzystują do połączeń karty magnetyczne, optyczne (holograficzne) lub kontaktowe.

Napisy na tych kartach wykonuje się techniką offsetową, a dość duża powierzchnia karty pozwala na zamieszczanie różnego rodzaju informacji i reklam. Tak więc karty telefoniczne stają się wizytówką określonego kraju, w którym są używane i produkowane.

Dobrym potwierdzeniem powyższego stwierdzenia mogą być polskie karty telefoniczne, które przedstawiają zabytki z różnych miast kraju.

Nic więc dziwnego, że pięknie zaprojektowane, barwne karty telefoniczne stały się obiektem zainteresowania kolekcjonerów na całym świecie.

Mój zbiór kart próbuję utworzyć z tzw. grupy pierwotnej, to znaczy wszystkie dostępne na naszym rynku polskie karty skupuję, wymieniam lub dostaję na bieżąco w miarę wydawania kolejnych serii. Systematycznie zbieram kolejnymi latami, koncentrując się na zabytkach architektury, nie tylko zresztą polskiej, ostatnio greckiej, cypryjskiej i tureckiej.

W związku z tym, że wielkość karty telefonicznej została bardzo precyzyjnie znormalizowana i posiada wymiary 85,5 X 54 mm, a jej grubość waha się od 0,25 do 1 mm., łatwo je kompletować w przystosowanych do tego celu specjalnych albumach.

Za pomocą karty telefonicznej można otrzymać połączenie, którego czas zależy od liczby jednostek taryfowych np. 25, 50, 100 impulsów.

W Polsce od 1991 roku stosowane były automaty włoskiej firmy URMET, a początkowo próbnie instalowane były aparaty z Wielkiej Brytanii, Włoch, Belgii i Szwajcarii. Karty do tych aparatów są najbardziej poszukiwane, zwłaszcza do aparatów firmy GPT Payphone System. W okresie od 17 lipca 1991 roku do marca 1992 roku na terenie Warszawy było eksploatowanych ok. 20 aparatów tej firmy; w tym czasie w obiegu znajdowało się ok. 30.000 kart, które miały na rewersie znak firmowy Poczty Polskiej w postaci trąbki. Podobno znajdowały się także aparaty ze Szwajcarii w systemie Landis and Gyr, oferujące karty optyczne (i takich kart poszukuję najbardziej).

Natomiast aparaty belgijskiej firmy Alkatel Bell Telephone zostały zainstalowane w 1991 roku na terenie Krakowa i Poznania w ilości ok. 10 sztuk, przygotowane były do kart magnetycznych o liczbie jednostek 30 i 60 z nalepką Telkom-Telos, a po zmianie kodu (ze względu na możliwość fałszerstwa) wprowadzono karty A 10 jednostek, B 25 jednostek, C 30, 50, 100 jednostek. Cena jednej jednostki wynosiła wówczas 600 złotych. Karty te należą do wielkiej rzadkości, ponieważ po całkowitym zużyciu były one zatrzymywane w specjalnym pojemniku wewnątrz aparatu telefonicznego, a następnie wyjmowane i wysyłane do firmy w Belgii w celu przygotowania ich do ponownego użycia.

W 1991 roku wystartowała w Polsce włoska firma URMET, która zainstalowała swoje aparaty na terenie Warszawy i Częstochowy. W Częstochowie, z okazji VI Światowego Zjazdu Młodzieży umieszczono 100 aparatów telefonicznych tej firmy, do których stosowane były okolicznościowe karty magnetyczne, zaprojektowane specjalnie na tę okazję.

W 1992 roku pojawiły się karty magnetyczne sygnowane "tp Telekomunikacja Polska S.A." i tak było do 1995 roku, kiedy to dodano napis "TELEFONICA LTD", a następnie "TELEFONICA". Karta z napisem "My łączymy ludzi" jest pierwszą kartą wyprodukowaną w Polsce.

Wypuszczono też całą serię kart serwisowych, które były używane tylko przez pracowników Telekomunikacji do testowania i programowania nowych oraz zainstalowanych już aparatów.

W ostatnich latach zaczęłam także zbierać karty telefoniczne stosowane w telefonii komórkowej.